CERKAK MINGGU IKI...DAB!

“DOORR...!”

            Uwis telung taun anggone Jumi ngenteni Paijo dedemenane  ing Solo. Saben dina Jumi ora bosen-bosen ngirim sms utawa nembok facebooke Mas Paijo. Isine saben dina padha wae, intine si Jumi kangen marang demenane iku.

 Jumi pancen trisna banget marang Paijo, kaya-kaya urip matine Jumi amung kanggo Kangmase iku. Uwis tau Jumi ngangsi ambelani nrabas udan bledhek amung nganggo tuku pulsa supaya bisa telpon-telponan marang Mas Paijo. Mula Bu Wagirah rada kurang sarujuk yen Jumi bakal rabi karo Paijo ing tembe mburine.

            Esuk kuwi si Jumi nembe nyapu ratan omahe, lirih keprungu suara ringtone HP lagu Campursarine Didi Kempot saka sajeroning kamar. Ora pikir maneh, Jumi banjur mlayu jranthal kaya dioyak maling tumuju ing kamare. Rupane bungah banget kaya lebar entuk lotre gedhe. Lambene komat-kamit maca sms sing mertamu ing Hpne iku. Sawetara iku si Jumi mesam-mesem ora bisa mandheg, mripate katon sumunar kena Cumloroting sunar kang asale ora ngerti saka ngendi. Si Jumi kaya lagi kena sawan, ora bisa kedhep lan lambene ora bisa mingkem.

            Ora salah yen Jumi sanalika kaya dadi wong kena sawan, amargane si Jumi entuk sms saka Mas Paijo isine Jumi diakon  mara ing Yogya supaya bisa diajak dolan bareng karo Kangmas tersayang.

             “Ing Stasiun Balapan, kutha Solo sing dadi kenangan. Kowe karo aku......nalika.....”

Ringtone Hpne Jumi muni.

            “Halo Mas Paijo!” Swarane Jumi ngangkat telpon saka Paijo.

            “Dek Jumi, uwis maca sms saka sliraku durung? Pitakone Paijo.

            “Uwis Mas. Kok kadingaren sliramu jaluk aku mara ing Yogya? Biasane disms wae jarang mbales.”  Pitakone Jumi manja.

            “Mergane wingi Masmu iki lagi sibuk to ya. Golek dhuwit nganggo wragad rabi karo kowe sesuk.”

            “Ah Mas Paijo iki isa wae. Lha kepriye anggonku mara ing Yogya Mas? Aku ora apal dalane.” Wangsulane Jumi.

            “Wis ora usah kuwatir Dek Jum, sesuk esuk kowe dak pethuk ning omahmu. Kowe sing penting siyap ning omah wae Dek.”

            “ Yo Mas, Jum tunggu. Mmmuaachh.” Swarane Jumi nutup telpon sinambi nempelke salam sayang ing Hpne.

            Si Jumi ora sadar yen ketmau Ibune ngematake Jumi telponan marang Paijo, langsug wae Ibune muntab krungu anak prawane arep diajak dolan ning Yogya karo Paijo. Bu Wagirah muring-muring arang Jumi kang wus kaedanan Jaka saka wetan desa Kandangsapi iku. Ananging jenenge bocah wus kaedanan tresna ya ora kodal marang omongane ibune dhewe. Ing pikirane Jum amung ana Mas Paijo wae, ora ngrus babagan liyane..

            Esuk-esuk rikala srengenge isin-isin nyembul saka waliking jagad, Paijo uwis tekan ing omahe Jum. Lampu ngarep isih katon urip, sunare katon cumlorot ing sakebaking suket-suket ing pinggir dalan. Paijo banjur telpon Jum supaya siyap-siyap menyang Yogya.

            “Halo Jum, aku uwis tekan. Kowe cepeta siyap-siyap ya Dek. Dak tunggu ning ngarep omahmu.” Ujare Paijo marang widadarine kang wales semaur alus ing telpon.

            Saka jaba omah katon wong wadon manis nganggo klambi bathik coklat mbukak lawang sinambi nenteng tas abang ing tangan kiwane. Paijo kang wus ngenteni ketmau banjur menyat marani widadarine iku. Jumi lan Paijo banjur menyang stasiun Jebres numpak sepur prameks tumuju ing Stasiun Tugu Yogya.

            Sawetara iku, Bu Wagirah nembe duka banget marang anake Jum. Kepriye ora nesu, anak prawan siji-sijine lunga menyang Yogya karo Paijo Bujang Lapuk wetan desane. Jenenge wong tuwa mesthi kuwatir yen anake lunga marang wong lanang kang durung dadi muhrime, apa maneh lungane lunga adoh. Bu Wagirah bingung arep nelpon Jumi ora bisa-bisa, Hpne Jum kayane sengaja dipateni.

            Ing sepur si Jum karo Paijo lungguh bareng, loro-lorone katon padha sawang sinawang. Jum kang wus kangen banget iku lungguh lendhetan cerak raja ing atine, Mas Paijo. Donya ing wektu iku katon kaya duweke wong loro. Swaraning sepur kang keprungu kaya-kaya nggameli swasana romantis iku. Ramening sepur Prameks rikala iku uwis ora digubris Jumi karo Paijo, wong loro mau nembe kaedanan tresna.

            “Tuluuung....tuluuug...!” Wong lanang katon kaweden.

            Dumadakan saisi gerbong sepur padha kaget njingkrang. Wong-wong padha ndelokake wong lanang kang njaluk tulung mau. Wong lanang kang njerit jaluk tulung iku nudingi kardus ing pojokan gerbong. Kayane ana barang kang mbebayani.

            Jumi karo Paijo uga melu tangi saka swasana romantise. Wong loro iku padha sawang sinawang kaweden. Kabeh saisi gerbong padha wedi lan was-was.

            “Tulung...ana bom!” Swarane wong lanang mau marahi geger sagerbong.

            Krungu pocapane wong lanang mau si Jumi karo Paijo dadi kocar-kacir atine, gemrobyos pikire. Jumi sanalika dadi elingan tindak tanduke marang ibune saka wingi. Dheweke nyesel ora ngrungokake pituture ibune supaya ora mangkat ning Yogya. Pikire yen pancen tenan ana bom, dheweke mesthi ora bisa slamet. Ora bisa bali lan njaluk pangapura marang ibune.

            Jum banjur njikuk barang saka sajeroning tase. Sinambi ndredhek, tangane Jum nyoba ngrogoh Hpne. Jum arep nelpon ibune jaluk pangapura dhisik sadurunge bom kang ning gerbong njebluk. Ananging Jum pancen nembe ora mujur, Hpne jebul mati entek batereine. Jum banjur amung bisa nangis pasrah sinambi njerit-njerit ngundang ibune.

            Paijo uga tansaya bingung, dheweke ora bisa polah maneh. Paijo nyesel kena apa dheweke kudu ngajak lunga Jumi dina iki. Paijo mikir kudune dheweke nampa lamaran anak juragane ing Yogya wae, mesthi dina iki dheweke ora bakal numpak sepur lan ngalami kahanan kaya ngene iki. Ananging piye maneh, ati lan pikire uwis cumanthel ing saliraning Jumi kembang desa Kandangsapi. Paijo dadi rumangsa salah marang Bu Wagirah kang ora ngrestuni dheweke pacaran marang putrane.

            “Ma..mas Paijo piye iki?” Kandhane Jumi ndhredheg.

            “Jum, aku ya bingung. Ngapurani aku ya Jum, kudune aku ora ngajak kowe melu aku ning Yogya.” Semaure Paijo nyesel.

            “Iki ya salahku Mas, ora nggugu Ibuku.” Swarane Jumi sinambi sesenggukan.

            Kahanan ing sajeroning sepur tansaya ora karuan. Wong-wong padha pating jerit lan mlayu pindhah gerbong. Sanalika, wong-wong ing gerbong liyane uga melu kaweden. Sawetara iku, wong lanang mau isih wae njerit ngomong ana bom.

            “Ana bom...ana bom...ana bom! Tuluung!”

            Ana petugas sepur kang mara saka sajejering gerbong kang ditumpaki Paijo lan Jumi. Petugase iku langsung mlaku alon-alon tumuju kardus kang ditudingi wong lanang mau. Ananging nalika petugas uwis ing cerak kardus, wong lanang mau malah mlayu mlumpat ing jaba gerbong. Dumadakan wong-wong padha tambah kaget marang polahe wong lanang mau. Wong lanang mau ora bisa katulungan, awake wus kebacut ngambung rel sepur.

            Kanthi ati-ati, petugas mau mbukak kardus kang isi bom. Alon anggone petugas sepur mbukak kardus, wong-wong ing sepur dadi melu ndhredhek.

            “Krreeetteeeekkk.....!” Swara kardus dibukak

            Petugas sepur katon kaget weruh isining kardus. Bathuke mengkerut, mripate mbelolok. Sirahe petugas katon gedheg-gedheg pratanda ora precaya.

            “Piye mas, ana bom tenan?” Salah sawijining wong takon marang petugas sepur.

            Petugas sepur mau malah meneng wae. Tutuke mecucu saiki.

            “Niki...”wangsulane petugas.

            Wong ing sajeroning sepur banjur nyerak ngrubungi kardus mau. Ana apa sejjatine ing sajeroning kardus mau. Kena apa wong lanang mau ngangsi mlumpat saka sepur. Pikire Jumi karo Paijo tambah suntrut saiki.

            Atine Paijo saiki uwis luwih dhisik njebluk. Dor dor dor. Awake Paijo lemes ndhredhek. Mripate Jum uwis ora bisa ngetokake uluh maneh, amarga nangisi pituture ibune.